Ghanian way of life!

Sorry, sorry, sorry, ik loop een klein beetje achter op mijn blog, komt door de drukte met lessen voorbereiden aankomende deadline en mijn verhuizing naar de compound. Maar ik praat jullie even bij!

Zondag 20 oktober even nagenieten van mijn verjaardag. Lekker naar het zwembad geweest en inmiddels worden we erg goed in het afdingen, het duurt even maar uiteindelijk nam de derde taxi ons mee voor één cedi persoon(35 cent). Heerlijk kunnen genietne van het zonnetje, maarja zo onhandig als ik ben, ging ik natuurlijk volop op mijn plaat op de gladde stenen. Shoot, maarja. De taxi terug was ook weer een verhaal apart. Zo brachten we eerst Sem thuis, maar toen we daar weg wilden rijden stopte d taxi ermee en moesten we eerst duwen, na een aantal pogingen hebben we toen toch maar gezegd dat we wel een andere taxi gingen pakken. Maandags was een ‘doodnormale dag hier, schooltje, wassen en toen vlug naar de lodge om weer eens lekker te eten. Dinsdags werd Ben op het schooltje aan het werk gezet en moest een klusje doen waar letterlijk een geurtje aan hing. Zo hadden ze hier in klas p2 last van vleermuizen en moest Ben die vleermuizen nesten weghalen. Achter het hout kwam dan ook een hoop shit en vleermuizen naar beneden. Ben stonk een uur in de wind en wij lieten hem dan ook met alle plezier in zijn up voorin de taxi zitten. De vleermuizen werden overigens al snel als speelgoed gebruikt. Er werd mee overgegooid, mee geslingerd etc.. en ik maar panisch doen en bang zijn dat die kinderen gebeten worden door zo’n kreng.. maarja bij gebrek aan beter speelgoed snap ik dat zo’n levende vleermuis erg leuk kan zijn.

Woensdags hebben we na het werk op school de keuken verder geverfd. Nu is het helemaal klaar en we hebben zelfs tomaten op de muren geschilderd. Het ziet er nu echt heel gaaf uit en de volgende dag zou ik de eerste veiligheidsaanpassingen gaan bespreken met het keukenpersoneel. Op donderdag was ik dan ook een beetje zenuwachtig. Ik heb veel tijd geinvesteerd in een goede band met het personeel, maar het feit blijft dat jonge salaminga even langskomt en dingen wil veranderen en dat kan nogal in het verkeerde keelgat schieten. Gelukkig viel dit reuze mee en namen ze mijn adviezen aan. De voedingsles ging ook goed, het was een vervolg van de vorige les. Dit keer was het een korte les en konden de kinderen eindelijk binnen het uur de aantekeningen overschrijven i.p.v langer te blijven zitten of ’s ochtends verder te gaan. In de middag nog geluncht met Laureen, Sem, Renske en Esther bij Swad, waardoor we eigenlijk proppie vol zaten en geen trek meer hadden in de maaltijd op het kantoor. Op het kantoor weer afscheid moeten nemen Van Meriam, Margriet en Renske. Renske ga ik wel missen, leuke meid, spontane babbel en leuke verhalen. Echter hebben we het al over een reunie gehad als we terug zijn in Nederland, dus we zien elkaar vast nog eens!

Vrijdag 25 oktober heb ik voor het eerst een voedingsles gegeven aan Highschool year one. Dit is een geweldig klein klasje, met natuurlijk een aantal grappenmakers erin waar je veel interactie mee hebt. Toen ik na mijn les richting de keuken liep, was ik ook zo trots als een pauw, daar zaten de keukenvrouwtjes, netjes met het hekje dicht en allemaal slippers aan (ze liepen standaard op blote voeten, en dat vond ik toch wat gevaarlijk met die hete pan, heet water en soms scherpe dingen op de vloer). Kortom trots dat ze mijn aanpassingen probeerden door te voeren en dat ga ik zekers belonen. Na school hebben we snel geluncht en toen werd het tijd voor ons geplande weekendje weg naar Salaga. De bus zou 3 uur vertrekken en moesten half 2 aanwezig zijn… Dit blijft Ghana. Uiteindelijk kwam de bus half 7 aan en 7 uur reden we weg, GRRR-momentjes voor een salaminga. De weg naar Salaga is erg slecht, zo’n slechte weg had ik nog niet eerder meegemaakt, gelukkig kwamen we heel aan om 10 uur in Salaga. Volgende uitdaging hoe komen we bij onze slaapplek.. het zou in de buurt liggen, maarja geen idee waar. Wij vragen aan een paar jongens en die brachten ons wel. Eindelijk kan ik een ritje in de motorking (moter met een aanhangwagen, waar mensen en vracht in vervoerd worden) ook van mijn bucketlist afstrepen. In het communitycenter hebben we nog even wat drankjes gedaan in het gezelschap van een dronken stotterende Ghanees die veel aandacht opeiste. Uiteindelijk zijn we na veel gelach en gegier gaan slapen in onze 6 persoonskamer.

Zaterdag ochtend vroeg op, ontbijtje gekregen en snel richting het trotrostation. Zo zijn we naar Makongo en Yeji gegaan. Voor Makongo moesten we een rit afleggen in een bijna uitelkaar vallende trotro. Een trotro met gaten in de vloer en in het plafond. We hielden het plafond dan ook goed in de gaten aangezien er nog zo’n zeven mensen en hopisch bagage op werd gelegd. Maar we hebben de mega bumbyride overleefd maar wel een gevoelige maag en blauwe schouders en knieën van het beuken tegen de auto eraan overgehouden. In Makongo zijn we op een mega ferry gestapt waar verschillende vrachtwagens ook ingeladen werden. Helaas hebben we niet tussen het stro en de yams gelegen in de vrachtwagen, maar hadden we gewoon een zitplek en hebben we kunnen genieten van het weer, het uitzicht, het muziekje en wat kunnen lezen. In Yeji bestaan blanken alleen in verhalen en toen we daar aankamen werden we door aardig wat mensen vol verbazing aangekeken. Eerst op zoek naar wat eten, maar dat bleek uiteindelijk een flinke uitdaging. Toch 3 bordjes met rijst en kip kunnen bemachtigen voor 7 man. Maarja beter iets dan niets! Bekijks kregen we vooral toen Esther, Sem en Ben gingen zwemmen. Zwemmen kan hier niemand dus met veel geschreeuw en geroep kwamen we erachter dat er geen krokodillen in de volta lake waren, maar dat ze bang waren dat ze zouden verdrinken, want het was diep, hahah! De weg terug naar Makongo met een speedboot gedaan. De trotro terug naar Salaga was ook weer te bizar voor worden. Dit keer ECHT een volgepropte trotro, zo zaten we met 35 man in de trotro zelfs en zaten er nog 15 op het dak. Niet echt comfortabel tijdens een hobbelige weg kan ik je vertellen. Zondag hebben we lekker uitgeslapen, ontbeten en wat kaartspelletjes gedaan. Rond 12 uur naar het trotrostation, maar ook werd dit weer wachten natuurlijk uiteindelijk half 3 richting Tamale. Als afsluiting lekker gegeten bij het crestrestaurant en genieten van mijn laatste avond in huize Suweiba’s en van een normaal bed, want morgen is het zover Life in the compound!

Xxxx
Ps: sorry voor de te lange blog, haha