Can it get any worse, OW YEAH?!

Van een luchtig en plezierig weekendje, weer back to the Ghanian way of life… Slecht geslapen, doordat de poort niet dichtzat en hierdoor een geit continu langs het huis liep. Dat kreng heeft me tot 2 uur ofzo wakker gehouden met het BLEÉEEEEH!! Het had niet veel gescheeld of ik had dat beest persoonlijk geslacht en op de markt verderop verkocht… In deze tijd veel zitten brainstormen over eventuele leuke voedingslessen en ik ben wel op redelijk wat leuke dingen gekomen.. Al zeg ik het zelf haha, dus toch iets positiefs te zeggen over deze korte nacht, want kwart over 6 ging gewoon de wekker weer, Auch zo pijnlijk! Vervolgens Lights off.. moest ik douchen in het donker en zag ik dus niet eens of er een muggen in de buurt waren die een attack aan het voorbereiden waren op me, maarja uiteindelijk zonder nieuwe muggenbulten weer op mijn kamer beland. Toen vertelde Suweiba, terwijl ze mijn ontbijt bracht dat er dus blijkbaar de nacht eerder, de geiten in de hal en in de woonkamer aan het rennen waren, doordat Shamsia vergeten was de deur dicht te doen.. Het moet hier niet gekker worden!

Vervolgens hoopte ik op een rustig dag op het schooltje, maar dat was me niet gegund. Zo kwam er een huilend jongetje naar de keuken gelopen en had hij zijn geknakte armpje in zijn hand, GEBROKEN! Oh gosh, wat een eng en naar gezicht.. Alle keukenvrouwen keken van afschuw naar de andere kant, dat ventje werd snel gebracht naar Mister Hamza.. Ik ben toen maar even gaan kijken of ik kon helpen.. en ja hoor! Een EHBOlesje voor mijn vertrek zou handig zijn geweest, want terwijl Mister Hamza zijn armpje recht hield, moest ik met verband het strak trekken en vervolgens een paar potloden in het verband verwerken zodat het stijf en recht zou blijven.. een mitella gemaakt van een sjaal en vervolgens is dat kindje met iemand naar huis gelopen met de hoop dat zijn ouders naar het ziekenhuis zouden gaan… Denkend dat je het shockmomentje van de dag heb gehad, nou niet dus…

Zo ging ik in de middag helpen in klas P1. Het was pauze en ik raakte in gesprek met Madam Latifa, de lerares van P1. Ik zag namelijk dat kinderen elkaar sloegen en zei dat ze moesten stoppen en raakten zo aan de praat over het slaan en het geweld naar kinderen en vrouwen toe.. en doordat iedereen het doet het normaal wordt en de kinderen ermee opgroeien en het zo een vicieuze cirkel blijft.. Andere manieren van straffen (die mijn voorkeur hebben), zoals de time out en een kind in de hoek zetten kwamen ter sprake. Madam Latifa is echt al een ervaren lerares en heeft ook door dat slaan niet werkt bij kinderen en juist positief benaderd moeten worden… Toch kwamen er al gauw minder leuke kanten over het leven van deze vrouw naar boven. Zo hadden we het over dat het normaal is in deze cultuur dat er geslagen wordt en hoe het er dan in NL eraan toegaat… Vervolgens verteld ze me dat ze paar weken geleden flink geslagen is door haar man, omdat haar kind een sandaaltje was verloren in de taxi (en ik kan me inderdaad herinneren dat toen ik hier kwam zij een flink blauw oog had en een wat opgezwollen gezicht). Ze vroeg zich af hoe het in NL ging bij mishandeling, dus we hadden het over de wetten, de woede en boosheid die bij mensen ontstaat als mensen horen over mishandeling bij een persoon of kind en dat er zelfs straffen gegeven worden. Vervolgens vroeg ze wat ik vond dat ze moest doen… Er waren twee opties: Haar man aangeven op het politiebureau(of hij lang vast zou zitten en een serieuze straf zou krijgen geen idee), maar wel terug moeten naar het huis van haar echtgenoot terwijl ze waarschijnlijk geen steun zal krijgen van de familie en geen geld heeft voor eten en de zorg voor haar kinderen(als vrouw ben je hier namelijk afhankelijk van de man).. of accepteren dat je geslagen wordt, maar wel kunnen zorgen voor je kinderen. Die vraag wat vind jij dat ik moet doen? Maakte in mij wat los.. verdriet, woede en ongeloof.. hoe kan ik haar nou adviseren over twee opties die allebei bagger zijn en haar en haar kinderen geen geluk zullen brengen.. Ik vertelde haar dat als ze in Nederland zou wonen de beslissing erg makkelijk gemaakt zou zijn. Opdonderen met die vent, pak je koffers en neem je kinderen bij de hand, want in NL kunnen en mogen vrouwen voor zichzelf zorgen.. Echter is dit Ghana, en hoe abnormaal ik het ook vind, zei ik haar in deze cultuur is het normaal dat mannen zo met hun vrouw en kinderen omgaan en doordat je afhankelijk bent, kun je er vrij weinig aan veranderen ook. Letterlijk een heartbreak momentje dit.. Helemaal stom dat ik vervolgens getroost moest worden door haar, omdat ik het zo erg voor der vond! Wat ik dan weer wel zo mooi aan haar vind is dat ze vervolgens wel weer met een brede lach een spelwedstrijdje gaat doen met de kinderen en gaat lachen, dansen en zingen als de kinderen een woord goed spelden of uitspraken.. Een vrouw die met haar hart lesgeeft en hier duidelijk haar ei in kwijt kan. ’s Avonds weer heerlijk bij de lodge gegeten, tomatensoepie, pastasalade en pizza(deze was een beetje apart, niet zoals wij pizza kennen) en een pannenkoek met banaan na… Dacht ik door deze maaltijd mijn vetjes aan te kunnen vullen, Nee hoor.. want in de hele omgeving was er geen taxi te vinden.. de rest van de vrijwilligers moesten of de andere kant op of waren op de fiets. Uiteindelijk dus een pokke-end gelopen met Esther en de maaltijd was alweer verbrand met die hitte en het lopen.. GRRR

Tijd om snel te gaan slapen.. Good night!

XXX Angela