Meet my family?!

Ik zal jullie eens wat meer inzicht geven hoe mijn gastgezin is en hoe het eraan toegaat. Inmiddels woon ik er vijf dagen en begin ik door te krijgen wie, wie is en wie bij wie hoort. Mijn gastmoeder heet Sweiba, zij heeft drie zoontjes. Rushan (de oudste), Mubari en Nua-man (spreek je uit als no man), de jongste is echt net een Bianca, een draak en ontdeugend, maar wel heel lief en zoekt veel contact haha. (Zo had ik zondag een zakje winegums opengemaakt en had ik hem laten proeven. Vervolgens bleef die snoepjes pikken en dan net doen of die het niet deed.. haha). Dan wonen er ook nog twee zussen, dus ‘mijn’ tantes in huis. Shamsia, zij gaat onze jurk maken en heeft een heel schattig zoontje Basit, waar Iris en ik veel mee spelen. Wel krijgt Basit altijd zijn zin, terwijl die andere jongens dan achtergesteld worden, best wel oneerlijk.. De andere zus heet Nayila.

Dan zijn er nog drie meiden in het gezin. Najaat (17 jaar), het modepoppetjes in huis. (ik dacht dat ik me vaak kon omkleden, maar dat van haar slaat echt alles.. wil haar kledingkast wel eens zien). Het verhaal van Najaat, daar ben ik nog niet helemaal achter. Zij heeft hier geen ouders wonen, maar weet nou niet of ze wel familie is. Misschien kom ik er nog achter tijdens mijn verblijf..
Dan hebben we Hafsah (18 jaar). Ik weet dat er een verhaal achter dit meisje schuilt en ik heb zo’n vermoeden dat het geen leuk verhaal is. Hafsah is het kind van de broer van de echtgenoot van Sweiba (volgen jullie het nog?). Iris en ik waren gisteren even met haar aan het praten en vroegen er naar, maar ze kwam maar moeilijk uit der woorden, kreeg een beetje traanogen en keek continu naar de deur.. ( het kwam op mij over uit angst dat er iemand binnen zou komen). Ook wordt zij net als Fadila als slaaf gebruikt in mijn ogen. Haar naam noemde ik al Fadila, een heel schattig, lief, maar teruggetrokken meisje. Het zusje van Hafsah en is echt de slaaf van het gezin. Ze wordt voor elk wissewasje geroepen en elk klusje is voor haar. Ik denk dat zij zo anders zou zijn, wanneer we alleen zouden zijn met haar. Dan komt ze denk ik echt even tot rust zeker als ze zou merken dat het gewoon even voor de leuk is en niemand op haar let en roept. Volgens mij zou ze dan echt opbloeien. Ze is nu zo teruggetrokken en continu op haar hoede voelt het.. daarnaast zijn er twee buurvrouwen kind aan huis, die hier alleen maar de slechte Bollywood films kijken en mee-eten.

Hoe gaat het hier in huis eraan toe. Tsja.. we krijgen ons ontbijt op de kamer gebracht (vaak dus door Fadilla). Onze gastmoeder is erg vriendelijk en daar maak je voor het werk en erna altijd even praatje mee. Ook laat ze je dingen proeven. Wel is het zo dat ik nog erg de balans moet vinden qua gesprekken. Zo ben ik heel benieuwd naar dingen en wil ik er graag naar vragen, maar durf ik dat op sommige momenten ook niet omdat het heel gauw verkeerd opgevat kan worden. Op het gedrag van het gastgezin naar ons (iris en mij) toe heb ik dan ook geen commentaar. Toch hoe het hier eraan toegaat in huis, vergt wel veel..
Wat ik mooi vind hier is dat er echt een wij-gevoel is… een echt familiegevoel. One big family nichtjes en neefjes worden gezien als broertjes. Toch is er in dit gezin geen sprake van liefdevol gedrag of af en toe wat aandacht van moeder naar kind toe. Ik heb tot nu toe nog geen enkele keer gezien dat een kind een knuffel krijgt of een kus of even echte één op één aandacht… hetzelfde geld voor liefde. Sweiba’s man woont in een apart huis hier ergens in Tamale. Hij komt hier zelden, ik moet zeggen dat ik dat gewoon heel lastig voor te stellen vind dat mensen een relatie hebben zonder liefde. Zonder af en toe een knuffel, geen avondjes op de bank of überhaupt niet samenwonen als je getrouwd ben. Erg gek, blijf ik dat vinden. Ook blijf ik het erg lastig vinden om aan te zien dat de kinderen zo snel tikken krijgen. Tikken voor zo’n kleine reden, ben gewoon bang om te zien wat er gebeurd als er wel een reden is.. daarnaast vind ik het ook gek dat een niet moeder andermans kind slaat, bijvoorbeeld de buurvrouw of de tante, maar dat is hier de normaalste zaak van de wereld. Misschien komt er ook veel hard over. Het Ghanees is best intimiderend en beangstigend om aan te horen. Erg hard en fel klinkt het, dus misschien dat ik het daardoor de gesprekken of het snauwen erger opvat dan het in deze cultuur is.. I don’t know. Weet wel dat ik erg blij ben met mijn opvoeding in Nederland en met op zijn tijd een knuffel van vaders, moeder-dochtertijd met moeders (met lekkere beker cookiedoug ijs erbij) en wat stoeitijd met mijn zussen, maarja appreciate the important zal ik maar zeggen!

Ik ga maar slapen, Weltrusten!

Liefs,

Angela