This is the reality..

Wanneer ik vanmiddag aan deze blog was begonnen, was het een hele andere blog geworden dan nu. Hééél positief, vrolijk en enthousiast. Al die dingen ben ik nu nog hoor, maar we hebben vandaag ook dingen gezien en meegemaakt die op je netvlies geschreven staan. Ik zal beginnen met het luchtige verhaal wat ik vanmiddag geschreven zou hebben. Vanochtend om kwart voor zeven ging de wekker en de discussies begonnen al haha. De douchefight heb ik verloren, ik hoopte nog wat langer te kunnen doezelen, want het bedje ligt toch wel erg lekker en je bent gewoon gebroken. Ik heb het idee dat ik 24 uur op een dag slaap, maar dat dat nog steeds niet voldoende is, maar dat zal wel een combi van het klimaat, de vele indrukken en het drukke programma zijn. Toch moest ik dus als tweede douchen voor Hendrik en Eveline, komt Hendrik met de smoes.. ‘Ja dan hebben jullie meer tijd voor het make uppie’ (dikke bullshit natuurlijk), maarjaaa… Vervolgens hebben we weer met zijn allen ontbeten. Sugarbread met jam hebben ze hier en mijn heerlijke koppie thee kan ik in Ghana ook gewoon blijven nuttigen.

Voor vandaag stond er op de planning om de Kids Active school te bezoeken. Zo gezegd, zo gedaan. We werden door de taxi afgezet en liepen richting de school. We waren nog niet eens bij het hek of er kwamen al kinderen aangehold met een grote smile op hun gezicht. Zo leuk om te zien en denk niet dat dat snel gaat wennen, hoe snel je die kinderen blij kan maken. Jochem zou ons een rondleiding gaan geven, maar dat moest even wachten, want de kinderen vonden ons veel te leuk en tsjaa.. daar ging mijn aandacht ook naar uit natuurlijk haha. De kinderen kwamen je knuffelen en vroegen je naam en of je haar ‘friend’ wilde worden. Te leukjes natuurlijk. Ook hebben we veel foto’s gemaakt (hopelijk ga ik die nog posten, maar ik wacht even op wat betere verbinding). Toen ze mijn iphone zagen en mijn touchscreen ontdekten, waren ze verkocht haha. Wat een uitvinding moeten ze gedacht hebben, alle oogjes puilden zo’n beetje uit en toen ik ze erop liet tikken konden ze hun geluk helemaal niet op hahaha. Vervolgens kreeg ik een privé rondleiding van een aantal kinderen. De klaslokalen zien er erg leuk uit. Er staan woorden, maar ook heel veel tekeningen beschilderd op de muren, houten zitbankjes en een schoolbord. Misschien zou je armoedig zeggen, maar het kwam op mij heel leuk, sfeervol en een beetje ouderwets over. Vervolgens vond ik het wel erg raar dat ik geen andere vrijwilligers meer zag, dus heb ik me even losgemaakt van alle aapjes die aan mijn armen hingen en heb ik me teruggetrokken in de ruimte waar de vrijwilligers en leraren kunnen chillen. Hier zaten ze dus en Jochem, een andere vrijwilliger hield het introductiepraatje in plaats van Sylvester, want die kon er niet zijn. Toen heeft Jochem ons een rondleiding gegeven. Naast de klaslokalen is er ook nog een crèche en een ‘keuken’ aanwezig. De keuken voldoet echter bij ons niet aan de eisen om keuken genoemd te worden haha. Het is nu natuurlijk zomervakantie, dus het zag er nogal verlaten uit. Toch is de beschrijving heel makkelijk, er staan wat vieze gebruikte potten, een soort fornuis en wat keuken apparatuur. Er zit geen structuur in en hygiëne is ver te zoeken, dus ik denk dat ik hier wel werk kan vinden en op me kan nemen haha. Ook hebben ze hier een klein computerlokaaltje met 8 computers. Wie weet ga ik daar ook wel een paar lessen van geven, want ik als ‘niksnut’ met computers, ben hier een expert op dat gebied. Het schijnt dat de kinderen letterlijk met hun muis over het scherm gaan, hilarisch toch haha. Na de rondleiding heb ik nog flink gespeeld met de kinderen. Zo heb ik touwtje gesprongen, gewipwapt (als dat een woord is), gezongen en lekker zitten ouwehoeren en knuffelen met al die kinders. Geweldige ervaring, toen ik op die Kids Active School was dacht ik ook direct, wauw geweldig dat ik hier vijf maanden mag zijn, terwijl ik tot nu toe nog wel tegen die vijf maanden zat aan te hikken en het toch wel erg lang vond. Het lijkt me gewoon geweldig om met die kinderen een band op te bouwen, ze aandacht te kunnen geven die ze misschien thuis minder krijgen, waardoor ze ook al is het maar voor een korte periode even kind kunnen zijn en blij zijn. Vervolgens afscheid genomen, maar ik kon gelukkig zeggen tegen die kinderen dat ik er voor een lange tijd ga zijn en dat we elkaar nog heel vaak gaan zien.

Het tweede punt op de planning was het ophalen van de fietsen. Woow… ik dacht dat mijn fiets op instorten stond, maar das niks vergeleken het krot waar ik hier vijf maanden op ga rijden. Haha dus moeders en vaders, verwacht niet dat ik sneller mijn banden ga oppompen dan ik nu doe, want als dit krot het vijf maanden overleefd, dan moet mijn gepimpte fietsje nog jaren mee kunnen zonder extra onderhoud. Toen zijn we op de fiets gestapt en zijn we Tamale verder gaan verkennen. Onze eerste stop was het stadion van Tamale, waar ‘Real Tamale United’ de sterren van de hemel speelt. Misschien een idee om Feyenoord hier eens naartoe te sturen voor een trainingskamp, dan winnen ze nog eens wat?! Erg mooi stadion, ook heel efficiënt het was niet alleen een voetbalveld, maar tegelijkertijd ook een atletiekbaan, badmintonveld etc. Er konden heel veel sporten beoefend worden daar. Na de rondleiding door het stadion zijn we weer op de fiets gestapt en zijn we over de markt gefietst. Uiteindelijk een korte stop gemaakt bij het internetcafé, maar ik ging er al snel af aangezien ik door Hendrik gewaarschuwd werd dat er een jongen mee zat te kijken en Bash heeft ervoor gewaarschuwd dat ze zo achter veel gegevens kunnen komen. Vandaar mijn snelle afscheid! Sorry daarvoor:P.. Toen zijn we teruggegaan naar het kantoor. Alle vrijwilligers zaten hier al (immers tropische roosters hier), dus we hebben even leuk kunnen bijkletsen en van de wifi van de buren gebruik kunnen maken. Ellis een andere vrijwilliger heeft een project in een gezondheidskliniek, zo vertelde ze dat er daar ook naar ondervoeding gekeken wordt. Kinderen die gewogen worden en waarbij de groeicurve gecheckt wordt en indien er sprake is van ondervoeding krijgen de kinderen extra voeding en worden in de gaten gehouden. Wellicht ga ik dit een dag in de week doen. Nog niet nu, maar misschien later! Lijkt me wel goede leerervaring ook. Zo begint mijn stage toch steeds meer diepte en vorm te krijgen.

Hierna kwam Sylvester ons (de meeste vrijwilligers) ophalen. We gaan naar zijn huis toe, blijven daar eten en zal ons rondleiden in zijn buurt. Op de heenweg zaten we in de taxi en we stopten langs de weg, omdat Sylvester wat te eten wilde. Nu begint dus het heftige van de dag… in de verte zagen we een dikke fatsige vrouw haar zoontje naar buiten sleuren, waardoor hij uiteindelijk op de grond viel. Vervolgens pakte ze een bezem en begon hem daar tikken mee te geven. Na een stuk of tien tikken liep de vrouw eindelijk weg, maar ze keek niet om en liep gewoon door. Ze had geen idee hoe ze haar zoontje had achtergelaten. Het jochie huilend, anders gezegd krijsend achter. Op dat moment wilde ik echt de taxi uitrennen en dat kind oppakken en knuffelen en zeggen ‘everything will be okay and no one will ever hurt you again’. Maar het feit is dat je je er helaas niet mee moet en mag bemoeien. Het is hier de cultuur en nog heel ouderwets en denken dat ze kinderen zo discipline kunnen aanleren. Het liefst zou ik die vrouw aanspreken en haar een paar tikken geven, kijken of ze dan inziet dat pijn echt niet fijn is en niet de manier is om een kind te behandelen.. Tranen stonden dus weer letterlijk in mijn ogen. We vervolgden onze weg naar Sylvester’s home.

Ook hier weer een boel kindjes die op ons afgerend kwamen. Helaas waren deze wat minder geïnteresseerd in mij, maar vooral in Hendrik. Het is hier namelijk zo dat je als blanke echt hééééééél erg opvalt en je zeldzaam bent. Toch zijn het over het algemeen veel vrouwen die hier vrijwilligerswerk gaan doen. Dus Hendrik hierzo is uniek en heeft helaas toch de voorkeur haha. Leuk kindertjes die je hart breken en je dumpen haha. Eenmaal aangekomen bij Sylvester, de familie begroet, begon Sylvester met zijn rondleiding door de buurt. Veel kippen en geiten gezien. Zelfs hele kleine cute konijntjes! Sylvester heeft erg veel verteld en laten zien van speciale bomen tot house of the chief. De cultuuraspecten van bruiloft tot plichten van de vrouw en de man. Echter zit hier ook weer een naar kantje aan. Zo was er een meisje waarvan de vader afgelopen maandag is begraven. De oudere mannen (ooms van het meisje) waren ook allemaal al overleden. Heel erg allemaal, maar dit betekende voor haar ook dag toekomst. Zij moet nu namelijk gaan werken, want ze moeten toch geld hebben om te overleven. Het meisje zit in haar Highschool Year en hoopte dit af te kunnen ronden. Ook hoopte ze daarna te kunnen studeren, het is maar de vraag of dit gaat lukken. Eigenlijk schat ik de kans klein. We hebben haar daar allemaal wat geld gegeven en gaan waarschijnlijk proberen om toch wat meer voor haar te betekenen. We weten alleen nog niet hoe en wat, maar daar kunnen we even nog over nadenken, het is namelijk nog erg vers allemaal…

Even weer wat luchtigs, na de intensieve en heftige rondleiding. We zijn gaan eten bij Sylvester, de vrouwen waren fufu aan het maken. Ook hebben wij even de yam mogen stampen voor de foto en de film, daarna moesten we toch maar even stoppen want we bakten er natuurlijk niks van en werden flink uitgelachen haha. Echt de fufu was heerlijk. Soort puree dat je dipt in een soep. Het eten van de fufu was echter wel een uitdaging. Eten doe je hier namelijk alleen met rechts. Nu merk je pas hoeveel je met links of beide handen doet. Ook een kwestie van wennen denk ik (hoop ik). Inmiddels lig ik op bed, de vele indrukken weer aan het verwerken.. en het zal je niet verbazen maar ben echt weer gesloopt. Time for bed (half 9)…

Veel liefs,

Angela

Ps: niet schrikken van de heftige dingen. Tuurlijk ben ik ervan geschrokken en heb ik er wat tranen om gelaten, maar ben ook aan de ene kant blij dat ik het mee maak. Ga denk ik door deze dingen wel waarderen dat ik opgevoed ben zonder klappen (waarschijnlijk dat ik daardoor zo klein ben gebleven vanwege de geringe aantal schoppen onder mijn kont).. maar toch! Ook ben ik blij dat ik wel de kans heb om te studeren en dat ik ook al is het misschien niet alles, maar dat meisje toch een handje kan helpen. Het is hier de realiteit en waarschijnlijk zal ik nog meer van deze situaties gaan mee maken. Heftig, maar wat wil je THIS IS AFRICA…

28 augustus 2013