Shockdoc: Dagje Ghanaian Hospital
Door: Angela Kranendonk
Blijf op de hoogte en volg Angela
17 December 2013 | Ghana, Tamale
Gisteren zat ik nog terug te kijken naar mijn afgelopen week en concludeerde ik dat er eigenlijk niet meer te melden was dan een week vol stressen voor school voor mijn vervangende opdrachten, waardoor ik me lichamelijk niet lekker voelde en mijn gedachten natuurlijk direct uitgingen naar een derde malaria.. maar zal mijn stresskippengedrag wel geweest zijn. Een weekend in het zwembad doorgebracht, kortom in mijn ogen niet echt meer iets bijzonders wat het melden aan jullie waard is. Dat was gisteren en vandaag kan ik een boek volschrijven, vol confronterende momenten, cultuurshocken, woede, verdriet, hartverscheurende momenten en ongemakkelijke lachbuien… Ik weet niet eens waar ik moet beginnen.. dus begin maar gewoon met het begin van mijn dag.
Vanochtend kon en wilde ik niet mijn bed uitkomen. Normaal gesproken is mijn gastgezin allang in de weer maar nu het kouder en vakantie is, is het veroorloofd later te beginnen. Met die gedachte moet ik dus 6 uur ’s Ochtends mijn bed uit wetende dat ik in vijf minuten buiten in de kou sta met mijn halve emmertje koud water heerlijk op de tocht… Na het douchen nog behoorlijk sago, omdat ik na een aantal dagen te denken dat ik misschien glas/houtsplinters in twee vingertoppen had erachter kwam dat ik voor de tweede keer een huiduitslag te pakken heb dit keer in plaats van mijn gezicht mijn handen.. FIJN, maarja achteraf gezien niet het dieptepunt van mijn dag… Met de taxi naar school, omdat ik gisteren de ene minuut mijn fietssleutel nog in mijn hand had en de volgende seconde was die spoorloos, Fijn blijkbaar zijn mijn hersenen door dit avontuurtje ook al aangetast!
Maarja vandaag begon ik in mijn eentje op het schooltje, nog lopend onderweg kwam het naaktlopertje(foto facebook) met twee andere jochies al aangelopen en lieten me direct een mega wond van het naaktlopertje zien, niet wetende dat deze wond mij dag op zijn kop zou zetten en ik deze dag nooit van mijn leven meer zou gaan vergeten. Ik vertelde die jochies dat hij langs moest komen en dat ik het zou schoonmaken en ernaar zou kijken…
De kinderen wat ballen gegeven en wat springtouwen uitgedeeld. Al snel waren de kinders stil en niet meer zo mekkerig, dus kon ik even aan mijn verslag werken. Al gauw kwam Danielle op het schooltje over haar belevenissen van de ochtend vertellen. We waren lekker aan het kletsen en vonden de ochtend zo wel prima en keken al uit naar een rustig ochtendje.. Nog uurtje wondverzorging doen, dachten we. Paar kindjes met een wond die meer aandacht nodig hadden dan een daadwerkelijke pleister, kortom met veel liefde maak je het ‘wondje’ even schoon, en zegt met een lieve lach en aai over de bol dat je klaar bent.. Maar het naaktlopertje kwam ook nog.. en die wond ging boven mijn pet.. Een jochie van bijna drie jaar, met één dik beentje door een soort brandwond waar de pus al uitstroomde. Ik ben geen verpleegster, dus moest Bash raadplegen en die kwam al gauw. Ook dit ging boven Bash zijn expertise, maar wist dat het foute boel was en sprak de moeder toe… Er is hier een traditioneel bijgeloof dat als een kind een injectie krijgt het dood zou gaan en moeders was bang dat als ze naar het ziekenhuis zou gaan het kind een injectie zou krijgen… Complete onzin, maar het niveau hier is laag dus dit soort fabels geloven mensen.
Terwijl ik naaktlopertje in mijn handen heb gedragen zijn we eerst naar een apotheek gegaan voor advies, maar al gauw werden we doorgestuurd naar het ziekenhuis. We werden al gauw doorgestuurd naar de emergency en tsjaa dan merk je dat je in een ontwikkelingsland bent… Je kijkt om je heen en er liggen meerdere mensen op één zaal. Een drukte van jewelste en dat terwijl er letterlijk doodzieke mensen liggen. Nog steeds met naaktlopertje in mijn armen, nam ik de eerste indrukken in me op. Een man die teveel bewoog in bed en werd vastgebonden.. een man die zat op een stoel, kreeg nog geen hulp en ondertussen droop het bloed uit zijn vinger, wat bleek een stuk van zijn vinger weg… Een andere oudere magere man waar vier verpleegsters omheen stonden en duidelijk ook iets gaande was.. een man naast ons waarvan de verpleging niet eens wist dat hij er was en wat er mee moest gebeuren. Vervolgens verpleging die om mij heen kwam staan en mij (Daan en Bash) meerdere vragen stelden over het jongetje, waarvan ik natuurlijk geen enkele kon beantwoorden. Hoe oud is het jongetje? Hoelang heeft hij deze wond al? Hoe heeft hij deze wond gekregen? Waar zijn zijn ouders? Je voelt je behoorlijk dom en aangevallen op de een of andere manier dat je ze geen informatie kan geven, terwijl je natuurlijk al naar het ziekenhuis bent gekomen zonder dat de ouders dar echt zin in hadden. Maarja de verpleging bleef woordenwisselen, maar uiteindelijk werden we meegenomen, wetende dat hij waarschijnlijk moest blijven overnachten en ik al aangeboden had dat ik bij hem zou blijven.
We gingen een ruimte in en naaktlopertje moest een infuus om zo verdoofs te kunnen worden, kind krijsen natuurlijk en het erge is dat de zesde keer prikken het pas lukte om een ader te pakken. Van angst had hij heel het bed ondergeplast… niet wachten tot de verdoving zijn werk deed ging ze al aan de slag met de flinke ‘abces’aan zijn been. Zoveel pus heb ik van mijn leven nog niet gezien, het resultaat uiteindelijk één groot gapend gat en die werd letterlijk even schoongeknipt van binnen.. Gelukkig was Daan alweer in het kamertje gedurende deze toestand, terwijl Bash de ziekenhuispapieren aan het regelen was… Zonder ook maar één hehting, terwijl het bloede als een rund werd er wat verband omheen gedaan. Ik had een belafspraa met mijn docentbegeleider om twee uur ghanese tijd en belde geshockeerd op dat ik echt niet kon bellen op het moment en ik morgen contact op zou nemen.. Gelukkig veel begrip, lieve vrouw die Gera! Naaktlopertjes been is geholpen, volgende probleem kwam alweer eraan.. Verzekeringspas verlopen, maar had al in gedachten dat ik deze zorg op me zou nemen.. Vader onderweg en die had gezegd dat hij zijn kind mee naar huis zou nemen.. Verpleging helemaal over zijn toeren, want kind moet overnachten en als hij het kind meeneemt zouden ze de politie bellen, want een kind heeft rechten en heeft recht op zorg… Toen de vader dan ook kwam werd hij direct aangevallen (met woorden en verwijten) door het ziekenhuispersoneel, zonder ook maar te vragen hoe en wat.. maarja ook daar was ik al achter gekomen door mijn malaria dat gespreksvaardigheden geen onderdeel uitmaken van de studie hier in Ghana… Vaders werd direct weggestuurd om de verzekering in orde te maken (wat uiteindelijk niet gebeurd is), in de tussentijd was er niet voldoende schokkends gebeurd op één dag en waren we getuigen van een reanimatie.. Vier verpleegsters reanimeren en de rest van de verpleging deed alsof onze neus bloedde en ging op ghanees tempo de overvolle patientenkamer hun hulp bieden. Eenmaal was vaders terug en gaf ik snel Naaktlopertje, echte naam bleek Niendoo aan zijn vader, omdat ik me toch wel schuldig voelde dat ik zijn zieke gedrogeerde kind in mijn handen had, waar ik vervolgens een minuut later alweer spijt van had aangezien het leek alsof hij een zoutzak in zijn handen moest houden…. Wij moesten weg medicijnen regelen, even frisse lucht. Op zo’n moment komt er precies een geit over het binnenterrein van het ziekenhuis lopen.. Tuurlijk ook dat kan gewoon.
Eenmaal terug was het wel erg druk in de kamer geworden. Bash bleef daar en wij gingen even een luchtje scheppen. Op de weg terug nog een kind die niet de kamer in mocht en buiten moest wachten, omdat haar hand (die later bleek te rotten en geamputeerd moest worden) te veel stonk… Even frisse lucht, voor Daan een sigaretje en ik moest een ijsje om even af te koelen. Doodse stilte omdat we beiden niet wisten waar we moesten beginnen… Vol hoofd vol indrukken, hoofdpijn en willen janken maar een leeg gevoel, een shock waardoor je stil bent en eigenlijk niks voelt en alles maar op je af laat komen en je er niet eens op reageert. Nog flauw kunnen lachen als je ziet dat er een geit ervandoor gaat met een zakje eten en een vrouw er achteraan rent…
Eenmaal bijgekomen bleek dat naaktlopertje naar zijn afdeling mocht waar hij zou blijven overnachten.. Van hot naar her werden we gestuurd en uiteraard op Ghanese tijden dus we hebben veel moeten wachten, maar uiteindelijk kreeg naaktlopertje een bed toegewezen. Nog steeds moe, verdoofd en gedrogeerd keek hij uit zijn ogen en zijn vader..grrr daar kreeg ik geen hoogte van geen emotie, geen dankjewel, helemaal niks. Hij bleef daar wel overnachten, dus gelukkig mocht ik de dag afsluiten in de lodge. Terwijl ik de lunch overgeslagen had, geen knorrende maag, toch ging die tomatensoep, pizza en pastaschotel, en pannenkoek met banaan er makkelijk in. Nog steeds met een vol hoofd en een leeg gevoel lig ik nu in mijn bedje. Deze dag, een dag die niet snel van mijn netvlies weggaat zal ik nooit vergeten, het dringt echt nog steeds niet tot me door… 2,5 pagina lange blog en nog weet ik dat ik de helft van de belevingen, bizarre uitspraken en ongelofelijke situaties niet eens verteld heb… Voor een dagje shockdoc moet je naar een afrikaans ziekenhuis gaan..
Morgen kijken hoe het met de kleine man gaat…
Voor nu weltrusten..
xxx
Vanochtend kon en wilde ik niet mijn bed uitkomen. Normaal gesproken is mijn gastgezin allang in de weer maar nu het kouder en vakantie is, is het veroorloofd later te beginnen. Met die gedachte moet ik dus 6 uur ’s Ochtends mijn bed uit wetende dat ik in vijf minuten buiten in de kou sta met mijn halve emmertje koud water heerlijk op de tocht… Na het douchen nog behoorlijk sago, omdat ik na een aantal dagen te denken dat ik misschien glas/houtsplinters in twee vingertoppen had erachter kwam dat ik voor de tweede keer een huiduitslag te pakken heb dit keer in plaats van mijn gezicht mijn handen.. FIJN, maarja achteraf gezien niet het dieptepunt van mijn dag… Met de taxi naar school, omdat ik gisteren de ene minuut mijn fietssleutel nog in mijn hand had en de volgende seconde was die spoorloos, Fijn blijkbaar zijn mijn hersenen door dit avontuurtje ook al aangetast!
Maarja vandaag begon ik in mijn eentje op het schooltje, nog lopend onderweg kwam het naaktlopertje(foto facebook) met twee andere jochies al aangelopen en lieten me direct een mega wond van het naaktlopertje zien, niet wetende dat deze wond mij dag op zijn kop zou zetten en ik deze dag nooit van mijn leven meer zou gaan vergeten. Ik vertelde die jochies dat hij langs moest komen en dat ik het zou schoonmaken en ernaar zou kijken…
De kinderen wat ballen gegeven en wat springtouwen uitgedeeld. Al snel waren de kinders stil en niet meer zo mekkerig, dus kon ik even aan mijn verslag werken. Al gauw kwam Danielle op het schooltje over haar belevenissen van de ochtend vertellen. We waren lekker aan het kletsen en vonden de ochtend zo wel prima en keken al uit naar een rustig ochtendje.. Nog uurtje wondverzorging doen, dachten we. Paar kindjes met een wond die meer aandacht nodig hadden dan een daadwerkelijke pleister, kortom met veel liefde maak je het ‘wondje’ even schoon, en zegt met een lieve lach en aai over de bol dat je klaar bent.. Maar het naaktlopertje kwam ook nog.. en die wond ging boven mijn pet.. Een jochie van bijna drie jaar, met één dik beentje door een soort brandwond waar de pus al uitstroomde. Ik ben geen verpleegster, dus moest Bash raadplegen en die kwam al gauw. Ook dit ging boven Bash zijn expertise, maar wist dat het foute boel was en sprak de moeder toe… Er is hier een traditioneel bijgeloof dat als een kind een injectie krijgt het dood zou gaan en moeders was bang dat als ze naar het ziekenhuis zou gaan het kind een injectie zou krijgen… Complete onzin, maar het niveau hier is laag dus dit soort fabels geloven mensen.
Terwijl ik naaktlopertje in mijn handen heb gedragen zijn we eerst naar een apotheek gegaan voor advies, maar al gauw werden we doorgestuurd naar het ziekenhuis. We werden al gauw doorgestuurd naar de emergency en tsjaa dan merk je dat je in een ontwikkelingsland bent… Je kijkt om je heen en er liggen meerdere mensen op één zaal. Een drukte van jewelste en dat terwijl er letterlijk doodzieke mensen liggen. Nog steeds met naaktlopertje in mijn armen, nam ik de eerste indrukken in me op. Een man die teveel bewoog in bed en werd vastgebonden.. een man die zat op een stoel, kreeg nog geen hulp en ondertussen droop het bloed uit zijn vinger, wat bleek een stuk van zijn vinger weg… Een andere oudere magere man waar vier verpleegsters omheen stonden en duidelijk ook iets gaande was.. een man naast ons waarvan de verpleging niet eens wist dat hij er was en wat er mee moest gebeuren. Vervolgens verpleging die om mij heen kwam staan en mij (Daan en Bash) meerdere vragen stelden over het jongetje, waarvan ik natuurlijk geen enkele kon beantwoorden. Hoe oud is het jongetje? Hoelang heeft hij deze wond al? Hoe heeft hij deze wond gekregen? Waar zijn zijn ouders? Je voelt je behoorlijk dom en aangevallen op de een of andere manier dat je ze geen informatie kan geven, terwijl je natuurlijk al naar het ziekenhuis bent gekomen zonder dat de ouders dar echt zin in hadden. Maarja de verpleging bleef woordenwisselen, maar uiteindelijk werden we meegenomen, wetende dat hij waarschijnlijk moest blijven overnachten en ik al aangeboden had dat ik bij hem zou blijven.
We gingen een ruimte in en naaktlopertje moest een infuus om zo verdoofs te kunnen worden, kind krijsen natuurlijk en het erge is dat de zesde keer prikken het pas lukte om een ader te pakken. Van angst had hij heel het bed ondergeplast… niet wachten tot de verdoving zijn werk deed ging ze al aan de slag met de flinke ‘abces’aan zijn been. Zoveel pus heb ik van mijn leven nog niet gezien, het resultaat uiteindelijk één groot gapend gat en die werd letterlijk even schoongeknipt van binnen.. Gelukkig was Daan alweer in het kamertje gedurende deze toestand, terwijl Bash de ziekenhuispapieren aan het regelen was… Zonder ook maar één hehting, terwijl het bloede als een rund werd er wat verband omheen gedaan. Ik had een belafspraa met mijn docentbegeleider om twee uur ghanese tijd en belde geshockeerd op dat ik echt niet kon bellen op het moment en ik morgen contact op zou nemen.. Gelukkig veel begrip, lieve vrouw die Gera! Naaktlopertjes been is geholpen, volgende probleem kwam alweer eraan.. Verzekeringspas verlopen, maar had al in gedachten dat ik deze zorg op me zou nemen.. Vader onderweg en die had gezegd dat hij zijn kind mee naar huis zou nemen.. Verpleging helemaal over zijn toeren, want kind moet overnachten en als hij het kind meeneemt zouden ze de politie bellen, want een kind heeft rechten en heeft recht op zorg… Toen de vader dan ook kwam werd hij direct aangevallen (met woorden en verwijten) door het ziekenhuispersoneel, zonder ook maar te vragen hoe en wat.. maarja ook daar was ik al achter gekomen door mijn malaria dat gespreksvaardigheden geen onderdeel uitmaken van de studie hier in Ghana… Vaders werd direct weggestuurd om de verzekering in orde te maken (wat uiteindelijk niet gebeurd is), in de tussentijd was er niet voldoende schokkends gebeurd op één dag en waren we getuigen van een reanimatie.. Vier verpleegsters reanimeren en de rest van de verpleging deed alsof onze neus bloedde en ging op ghanees tempo de overvolle patientenkamer hun hulp bieden. Eenmaal was vaders terug en gaf ik snel Naaktlopertje, echte naam bleek Niendoo aan zijn vader, omdat ik me toch wel schuldig voelde dat ik zijn zieke gedrogeerde kind in mijn handen had, waar ik vervolgens een minuut later alweer spijt van had aangezien het leek alsof hij een zoutzak in zijn handen moest houden…. Wij moesten weg medicijnen regelen, even frisse lucht. Op zo’n moment komt er precies een geit over het binnenterrein van het ziekenhuis lopen.. Tuurlijk ook dat kan gewoon.
Eenmaal terug was het wel erg druk in de kamer geworden. Bash bleef daar en wij gingen even een luchtje scheppen. Op de weg terug nog een kind die niet de kamer in mocht en buiten moest wachten, omdat haar hand (die later bleek te rotten en geamputeerd moest worden) te veel stonk… Even frisse lucht, voor Daan een sigaretje en ik moest een ijsje om even af te koelen. Doodse stilte omdat we beiden niet wisten waar we moesten beginnen… Vol hoofd vol indrukken, hoofdpijn en willen janken maar een leeg gevoel, een shock waardoor je stil bent en eigenlijk niks voelt en alles maar op je af laat komen en je er niet eens op reageert. Nog flauw kunnen lachen als je ziet dat er een geit ervandoor gaat met een zakje eten en een vrouw er achteraan rent…
Eenmaal bijgekomen bleek dat naaktlopertje naar zijn afdeling mocht waar hij zou blijven overnachten.. Van hot naar her werden we gestuurd en uiteraard op Ghanese tijden dus we hebben veel moeten wachten, maar uiteindelijk kreeg naaktlopertje een bed toegewezen. Nog steeds moe, verdoofd en gedrogeerd keek hij uit zijn ogen en zijn vader..grrr daar kreeg ik geen hoogte van geen emotie, geen dankjewel, helemaal niks. Hij bleef daar wel overnachten, dus gelukkig mocht ik de dag afsluiten in de lodge. Terwijl ik de lunch overgeslagen had, geen knorrende maag, toch ging die tomatensoep, pizza en pastaschotel, en pannenkoek met banaan er makkelijk in. Nog steeds met een vol hoofd en een leeg gevoel lig ik nu in mijn bedje. Deze dag, een dag die niet snel van mijn netvlies weggaat zal ik nooit vergeten, het dringt echt nog steeds niet tot me door… 2,5 pagina lange blog en nog weet ik dat ik de helft van de belevingen, bizarre uitspraken en ongelofelijke situaties niet eens verteld heb… Voor een dagje shockdoc moet je naar een afrikaans ziekenhuis gaan..
Morgen kijken hoe het met de kleine man gaat…
Voor nu weltrusten..
xxx
-
17 December 2013 - 22:12
Renate:
Ongelovelijk zeg wat een belevenis, eentje die je waarschijnlijk best had willen missen voor jezelf dan maar voor het kindje niet en was het erg fijn dat jij er was, heel goed hoor.
Als ik dit verslag lees zou ik zo terug willen komen om te helpen, ik zou hier goed tegen kunnen maar niet blij van worden. Denk je ook een beetje aan jezelf, er zijn grenzen aan wat een mens aan kan Angela, je bent een kanjer. Groetjes en liefs Renate -
17 December 2013 - 22:23
Marilyn:
Lieve angela,
Diep respect voor jou! wat maak je daar toch allemaal mee...
Als je het mij vraagt haalde ik je het liefst naar huis waar je fijn kunt douchen, bijslapen, eten!
Doe rustig aan he!!!! Dit is een ervsring om nooit meer te vergeten maar toch...
Xxx -
17 December 2013 - 22:28
Angela:
Jee meis wat maak jij veel mee. Ik hoop dat je alles wel een plekje kunt geven en ook weer kunt loslaten.
We gaan je hier nu zo langzamerhand wel missen hoor. Geniet nog even de laatste 4 weken en tot gauw!
xxx
Angela -
17 December 2013 - 23:15
Mama:
Jeetje, meissie wat heftig. Dit zijn dingen die ik je graag niet had zien meemaken. Maar je wordt daar met de neus op de feiten gedrukt dat het een ontwikkelingsland is. De normen en waarden zijn anders. Sommige dingen kun je je niet voorstellen maar gebeuren wel. Ik ben trots op je dat je je zo om dat kleine jochie hebt bekommerd. Maar praat erover zodat je die nare beelden kunt verwerken. Hoop dat het morgen met het ventje beter gaat als je hem bezoekt. Succes met je Gesprek voor school morgen. En wrijf je handjes maar lekker in met een creme uit Nederland. Hoop dat het helpt. Succes en Sterkte hoop dat je een beetje kunt slapen. xxx -
18 December 2013 - 02:35
Irene:
Hee meiss, wat heftig zeg! Ik zie nog zo mijn dagje teaching hospital op de emergency ward voor me en kan me helemaal voorstellen wat je mee hebt gemaakt! Dacht je dat je alles al had meegemaakt en eindelijk was gewend in Ghana, krijg je zoiets voor je kiezen.
Succes nog met je stage en geniet vooral nog even van Ghana, want voordat je het weet, is je grote avontuur alweer voorbij.
Liefs xje Irene -
18 December 2013 - 09:24
Claudia:
Jeeetje zussie, wat heftig!! Nu 2 x gelezen met kippenvel en dan dringt het pas echt tot me door wat jij daar zoal meemaakt. En misschien wist je van te voren dat je vreselijke dingen zou gaan zien (gebeuren), maar je kan je je dat niet inbeelden totdat het echt gebeurt en je ermee moet 'dealen'. De Westerse manier van denken en handelen is dan zo veel anders dat je daar op dat moment niets aan hebt of kunt doen. Maar het blijft mooi om te lezen dat je je zo groot opstelt en je het 'gewoon doet'. Hoop dat het ventje snel opknapt. Denk aan jezelf en praat erover met de anderen daar, zodat je het een plekje kunt geven. Wij zijn in ieder geval supertrots op jou en kijken alweer uit naar je thuiskomst! Maar eerst nog even je project afronden en dan nog even echt genieten!
Liefs en een dikke knuffel! Je zus (en Matthijs natuurlijk) -
18 December 2013 - 11:56
OPA:
Hoy Angela.
Dit verslag met verbijstering gelezen wat jij daar allemaal mee maakt onvoorstelbaar,ik hoop dat je het allemaal kunt verwerken en van je af kan zetten.Deze keer kan ik in het verslag niets vinden om je te laten lachen met een leuke reactie sorry maar veel respect voor je handelswijze in deze omstandigheden.
Hou het nog even vol en ga straks genieten van de vrije dagen die je nog hebt met je vriend.
En nog effe dit.
Oorzaak brand poepveldje waarschijnlijk ontstaan om dat je aan de dunne was schadelijke gassen dringen
dan in de bodem zonnetje er op en BOEM. tijd om het land te verlaten.
groetjes OPA -
18 December 2013 - 18:48
Rita:
Hoi Angela
Heb je al even "gesproken" via FB
Wilde nog wel even weten hoe het met je naaktlopertje gaat
Groetjes Rita -
18 December 2013 - 22:48
John & Zita:
Angela, het is voor ons moelijk voor te stellen wat je allemaal mee maakt daar. We hopen dat je toch kunt afschakelen en met je vriend de laatste weken kunt genieten. Maar een ding staat als een paal boven water wij zijn blij als je gezond en wel weer thuis bent. Veel liefs en kusjes van ons. -
19 December 2013 - 20:55
Leo En Gerda:
Lieve Angela,
In navolging op de eerdere berichten hebben Gerda en ik je bericht wel 2 keer gelezen en geprobeerd enige voorstelling te hebben in wat jij meemaakt. Wij zijn super trots op je dat je dit zo professioneel hebt opgepakt. Zoals je weet ben ik zelf jaren lang brandweerman geweest en al heel lang EHBO'er maar dit wat jij beschrijft komt hier niet voor. De gedane actie verdient ontzag want doe het maar eens. wat fijn is dat je je rust neemt en met andere hierover kan praten.
Zoals je Opa al schrijft is dit geen moment voor lachen in een bericht en sluiten wij ons aan met de gedachte dat je op jonge leeftijd een enorme ervaring hebt opgedaan die je niet vergeet en dat je je nu gaat richten op aftellen en nog een fijne en rustige tijd hebt daar.
Nogmaals heel veel lof voor je actie en vanuit Arnhem veel knuffels en kussen van tante Ger en oompje Le -
19 December 2013 - 21:26
Monique Eggen:
Hey Angela,
Poeh wat een heftige gebeurtenis! Dat gaat je niet in de koude kleren zitten.....
Wij mogen toch echt niet meer klagen over de gezondheidszorg, wat hebben wij het goed in ons kikkerlandje.
En als er iets met een kindje is gaat je dat zowieso aan het hart. Ik hoop dat het nu weer goed gaat met het manneke. Je mag trots zijn op je handelen, TOP!
Triest dat zijn ouders zich niet zo om dat kereltje bekommeren, maar idd andere normen en waarden. En daar kun je helaas niks aan veranderen.....jij hebt in ieder geval je best gedaan voor de medemens.
Dag meid en tot snel xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
