Twee weken later…
Inmiddels zijn we alweer meer dan twee weken verder en is er naar mijn beleving ontzettend veel gebeurd, maar ook weer niet doordat het allemaal weer zo gewoon en normaal aanvoelt. Het voelt net of ik niet weg ben geweest, terwijl het toch echt 148 dagen waren dat ik ver weg op een ander continent genaamd Afrika leefde in het land Ghana en ik me toch behoorlijk ingeburgerd voelde… Het gevoel van ‘echt’ wennen, Nederland niet meer herkennen en grote veranderingen zijn uit gebleven, want direct op Schiphol voelde het alweer zo vertrouwd toen ik mijn Papa, Mama, zussen, vriendinnen en de ouders van Paul weer in de armen kon sluiten. En tsjaa daar sta je dan, I am back again! Na een pittige reis, waarin ik geen oog dicht heb kunnen doen heb ik na het kort bijpraten en het ge-ohhhh en ge-ahhhh bij het zien van mijn nieuwe thuis (woonkamer was volledig verbouwd tijdens mijn afwezigheid) een lange douche genomen en toch nog even een dutje gedaan, voordat mijn welkom terug feestje zou beginnen. Tsjaa, je zou denken dat ik in die vijf maanden genoeg verhalen heb en die heb ik natuurlijk ook wel, maar ik zou niet weten waar ik moet beginnen, waar ik de tijd vandaan moet halen om alles te vertellen en alle 2000 foto’s kan laten zien en daarnaast weten mijn trouwe bloglezers ook al echt heel veel… De verhalen die komen vast wel met de tijd, maar op de dag van mijn terugkomst was het vooral fijn iedereen weer te zien en een beetje bij te kletsen, want hoewel alles hetzelfde lijkt, was er genoeggesprekstof over het wel en wee in NL en Hendrik Ido Ambacht. Ook erg leuk om te merken dat iedereen een eng vermagerde en stinkende Angela terug hadden verwacht, want de overlevingspakketten zijn nog steeds in gebruik net als de vele douchespullen, haha! Thanks voor alle presents, super lief!:)

De dagen erna volgden er meerdere bezoekjes aan de dokter, het havenziekenhuis, mijn oude vertrouwde Hema (vakantieverlof was na vijf maanden toch wel redelijk op) en hopisch regelen regelen regelen voor school, afhandelen van stagedingetjes en het acclimatiseren. Na een lange tijd werd het voor mij dus tijd mijn huisarts te bezoeken en eens gezellig bij te kletsen (na veel aandringen van moeders, die de grootste nachtmerries heeft dat ik wat ernstigs bij me draag). Dus daar kwam ik dan met mijn lijstje, zodat hij weer up to date zou zijn. 1. 2x Malaria 2. Zonnesteek 3. Kinkhoest 4. Twee ontstoken muggenbulten… Ja ik voldeed niet aan de eis om het consult binnen tien minuten te houden… Ik verliet de dokter dan ook met een deja vu moment Nindoo, dit keer was hij het niet met een gapend gat in zijn beentje, maar ik met een gapend gat (wel wat kleiner) in mijn arm. Het resultaat/ mijn souvenir van 5 maanden Ghana. Owja en een verwijsbrief naar het havenziekenhuis om het toch maar eventjes allemaal te laten checken.. En wat bleek daar?!
Geen malaria!!!, blijkbaar komt er in Ghana als uitslag Malaria als je voldoet aan alle symptomen terwijl het geen malaria is en heeft het slikken van de medicatie, mijn panische gedrag met het gebruik van bedekkende kleding en deet en het niet slapen zonder een klamboe toch gewerkt! Wat het dan wel is geweest? Geen idee, waarschijnlijk een virus/bacterie in combinatie met slechte hygiene, aparte voeding en ander klimaat. Achja, ik word de komende drie jaar niet geterrord door malaria =D! Verder was er dus wel een kleine infectie in mijn bloed gevonden, wat kan duiden op kinkhoest, maar ook dat was niet zeker en moest vanzelf over gaan… Zo dat was mijn dagje ziekenhuis!

En dan nog het acclimatiseren… allereerst het weer. Wat een verschrikking, ik ben nog nooit zo’n koukleum geweest, overal waar ik ga neem ik in plaats van mijn telefoon, agenda en portemonnee mijn huissokken, sjaal en plaid mee. Wat een koud!!! Op dat vlak zou ik direct weer terug het vliegtuig instappen richting Ghana, maarja… Een ander groot irritatiepunt, maar ik nu vooral mee kamp is ons haastige stressende plancultuurtje. Pff, ben dat helemaal zat. Een man die bij de dokter loopt te klagen dat hij tien minuten moet wachten en bevestiging zoekt bij mij.. WTF?! Hij moest eens weten.. of die vele klanten bij de Hema die allemaal even snel snel snel wat willen doen en helemaal puffen en kreunen als het ook maar tien seconden langer duurt dan ze hadden verwacht. Heel irritant!!! Ook heb ik het idee dat ik 24/7 bezig ben, overal heen moet en ontzettend BUSY BUSY BUSY ben. Voor Nederlandse begrippen weet ik dat het reuze meevalt, maar de afgelopen 5 maanden was mijn enige planning of zorg die ik had het schooltje waar ik stage liep en waar ik die avond eens zou gaan eten… Best een onbezorgd leventje dus! Op dat vlak moet ik echt wennen net als mijn telefoon die non stop af gaat en ik niet een weet waar ik de tijd vandaan moet halen om het allemaal te lezen laat staan te beantwoorden. Het echte stressleventje zal wel weer gaan beginnen als het schoolleven weer gaat beginnen. Nog een weekje…

Toch ben ik wel blij hoor dat ik weer terug ben in NL, bij mijn Paps en Mams weer in huis, heerlijke douche en bed, weer vriendinnenuitjes, zussenavondjes en lekker genieten met Paul! Maar het voelt nu al alsof Ghana een hele vage herinnering, droom of onwerkelijkheid is en dat vind ik zo raar, want het was gewoon mijn tijdelijke leven voor vijf maanden wat zoooo leuk en vertrouwd was, waarbij ik ontzettend veel mensen heb ontmoet die ik niet meer ga zien.. Maarja eerste reunie is gepland op 31 mei , dan kan ik dat gevoel en de vele herinneringen delen met de vrijwilligers tijdens de voetbalwedstrijd Nederland-Ghana van 31 mei, haha! Hup Ghana!!!

Na 41 blogs was dit dan echt mijn laatste blog…

Veel liefs,

Halfghanaian girl Angela